Armut dibine düşer de bana sorarsa “Evet”. Ama sorar mı?, bilmiyorum. Çünkü ben babama sormadım…

İşimi çok ama çok seviyorum. Her gün büyük bir aşkla, büyük bir tutkuyla yapıyorum. Soruya dönersem de, aslında bu soruya bir soruyla karşılık vermek isterim. ‘Ben çocuğumun reklamcı olmasını ister miydim’ değil de, asıl soru ‘çocuğum reklamcı olmak ister miydi?’ olmalıydı sanırım.

Her insan çocuğunun kendisi gibi olmasını ister. Sanki kendisi çok mükemmelmiş gibi.

İster ki; sizin gibi davransın, sizin gibi yaşasın, dünya görüşü sizin gibi olsun, hatta sizin yaptığınız mesleği devam ettirsin… İç güdüsel bir istek galiba, bilmiyorum.

Bizim Hobimiz, İşimiz!

Çocuğum reklamcı olur mu olmaz mı?, bilmiyorum. Sadece isterim ki mesleğini para kazanma kaygısıyla değil, kendisini mutlu, gelecek ile ilgili hayal kurabildiği ve bu hayalin peşinden var gücüyle koşabileceği bir meslek seçsin. Yani hobilerinden meslek çıkartsın. Çünkü insanlar hobilerini sever ve onlarla vakit geçirmekten büyük keyif alır.

Ben öyle yaptım…

Kimsenin hayatı planladığı, iş sisteminde yürümüyor. İçimizden gelenle, başarılı olduğumuz ya da heyecanlandığımız gelişmeler ve karşımıza çıkan fırsatlarla şekilleniyor.

Çünkü çalışmak çok uzun bir maraton. Bu maratonda sadece saatler ve günler geçsin diye yaşayıp gitmek, insana uzun vadede hayal gücünü ve yaşama sevincini kaybettirir.

Eğer Armut Dibine Düşerse…

Eğer reklamcı olursa, bildiğim ve bilgi birikimimi paylaşabildiğim bir alan olduğu için bu meslekte birçok kişiden daha fazla başarılı olması çok daha mümkün.

Armut dibine düşerse; acı çekecek, mesailere kalacak, çok yorulacak veya az kazanacak diye tereddütlerim var mı? Olmaz mı! Tüm babalar kadar benim de var ama hangi meslek farklı ki?

Yaptığı iş’te mutlu ise fark eder mi? Göreceğiz, 20 yıl sonra tekrar yazarım düşüncelerimi :)

Tayyare Limanı Dergisi Nisan Sayısı
https://www.tayyarelimani.com/dergi